II wyprawa krzyżowa

WSTĘP

Europejskie państewka na wschodzie trzymały się bardzo dobrze przez wiele lat. I choć ciągle musieli odpierać ataki muzłumanów to jednak rozwijali się tworząc tamtejszą potęge wspieraną głównie przez Templariuszy. Do czasu. Głównym powodem takiego powodzenia chrześcijan było rozbicie tamtejszych państw islamskich. Dzielili się emiraty i walczyli ze sobą, ciągle wybuchały coraz to nowsze wojny domowe. Sytuacja uległa zmianie z chwilą gdy władca Mosulu Imad al-Din Zengi opanował wojny i wyruszył przeciw łacinnikom. 1129 roku, uzależnił od siebie Aleppo, wkrótce ruszył na Edesse. Po długim oblężeniu 1144 roku, hrabstwo Edessy założone przez Baldwina zostało zdobyte przez Zengiego. Upadek tak długo i tak mocnego wypierającego muzłumanów Hrabstwa Edessy wywołało nie tylko na wschodzie oburzenie i trwoge, lecz również w Europie gdzie wiadomość dotarła. Groziło to kolejną wielką wojną. Najbardziej jednak zagrożone były inne państewka łacińskie na wschodzie w tym Królestwo Jerozolimskie. Wkrótce król francuski Ludwik Vll zapowiedział pomoc łacinnikom z Palestyny.


Normanowie

DRUGA KRUCJATA

Główną jednak akcją propagandową zajął się ówczesny Papież Eugeniusz lll oraz Zakon Cystersów. To on motywował mocarstwa europejskie do wielkiej kolejnej wyprawy na Wschód. Wkrótce akcja przyniosła skutki. Oprócz Ludwika Vll do wyprawy przyłączyli się również król niemiecki Konrad lll wraz z Frederykiem Barabossa. Z powodu jednak niechęci do siebie i do współpracy, każdy z władców objął własną drogę do Palestyny. Mieli jednak główny jeden cel, pomóc łacinnikom na wschodzie.
Pierwszy ruszył Konrad wraz ze swą armią. Wkrótce dotarła do Konstantynopola, skąd udała się do Azji Mniejszej. Minąwszy Nicea dotarła do zwycięskiego Doryleum z pierwszej krucjaty, gdzie przegrała w bitwie z Turkami Seledżukami. Rozbitki armii wróciłi do Nicei skąd większa część udała się do Europy.
Pragnąc uniknąć losu Niemców, Ludwik Vll poprowadził swe wojska dłuższą drogą przez podległe również ziemie Bizancjum, drogą nabrzeżną. W Adalii podjął jednak bardzo ryzykowną decyzje. Podzielił swą wielką armie na dwie części, jedna część armii wraz z nim, udała sie okrętami aby szybciej dotrzeć do Palestyny, reszcie armii natomiast rozkazał drogę lądem.
Znów jednak ten ruch Ludwika zawiódł i wkrótce armia udająca się drogą lądową zostala pogromiona przez Turków. Krzyżowcy Ludwika dotarli do Palestyny gdzie ropoczęli z tamtymi władcami łacińskimi naradę na następny krok chrześcijan. Podjęto, tym razem o oblężaniu Damaszku. Była to jednak najgorszą ze wszystkich możliwych decyzji, ponieważ emirat Damaszku chciał jako jedyny zachowac neutralność do Królestwa Jerozolimskiego. Władze Damaszku zaczęły wzywać okoliczne państewka o pomoc z łacinnikami. Głównym jednak tym na kogo czekali była armia al-Dina pogromcy Edessy.


Oblężenie Damaszku

24 lipca 1148 roku jedna z największych armii krzyżowców podjęła oblężenie Damaszku. Rozbili jednak obóz w bardzo złym miejscu. Oblężenie się przeciągało z powodu częstych kłótni pomiedzy władcami w obozie, armia al-Dina zacząła sie zbliżać do Damaszku.
Wkrótce zauważono w końcu wielką armie al-Dina zmierzającą ku Damaszku i podjęto odwrót łacinników. Odwrót przeobrażył się w paniczną ucieczke przed wrogiem. Po tym wydarzeniu głowa kościoła katolickiego uznała ll krucjate za nieudaną. Jedynym efektem krucjaty był wzrost potęgi al-Dina Zengiego. Również inni muzłumanie w końcu uświadomili sobie że wroga można pokonać. Dzięki temu islam znów się zaczął jednoczyć.